Радио Тель-Авива:
- Вчера из зоопарка сбежал енот. Просьба всем видевшим енота заплатить 10 шекелей в кассу зоопарка

Опять внутри это невероятное раздражение, это отчаяние и психоз... Блин, я просто не могу быть такой ласковой и такое нежной сегодня, как была вчера, потому что это неконтролируемый процесс... с этим ничего не сделаешь... и мне хочется тысячу раз извиняться и просить прлщения... А проще было бы просто прижаться к Нему и поцеловать... одно прикосновение - чтобы показать, что я чувствую все тоже...

Просто удивительно, как человек смог влиться в мою жизнь: несколько дней - и я почувствовала, как много Он для меня значит. Так приятно находить в человеке те качества, те милые особенности, которые уже просто отчаиваешься найти вообще в ком-то... так хочется рассказать Ему каждую мелочь, каждую деталь, каждый момент того, что было важно до того, как появился Он...

Как здорово слышать, что мысли наши и чувства совпадают, что в любой проблемы мы можем найти компромисс, мы чувствуем друг друга до безумия верно... это что-то невероятное... что-то, чего просто не может быть...

Мне так хочется верить, что мои какие-то глупые страхи не помешают нам быть вместе... впервые за долгое врея мне действительно хочется впасть в дикую зависимость от человека, ощутить все те чувства и эмоции, которые сопутствуют этому... даже если это будет больно - это того стоит...

И хочется просить прощения за каждую мелочь и ерунду, что случается... Потому что это все такие неважные нюансы... которые не имеют значения... А смысл имеет только слово "МЫ".

Эвеста, описывая около 200 лет назад технику английского, французского, испанского способов орхидектомии, отметил, что «жеребца можно различными способами мерином учинить, из которых операция, всем русским коновалам давно известная (кастрация путем откручивания тестикулов - Б. М. Оливков) преимущественно заслуживает, ибо оно не токмо что скорее и без многого хитроствования происходит, но и меньше требует иждивения, нежели французский, английский и испанский способы кастрирования, при чем вам выходит не больше как обыкновенный мерин»


но это так, о наболевшем и о том, что в Витебске иногда извращаются с обезболиванием *)

Current music: Jascha Heifetz - violin, Brooks Smith - piano - Daisies, Op.38, No.3 (1950)

А для чего ты привел меня в конноспортивную секцию? Кстати, с лошадками мы поладили замечательно!
- Научишься управлять конем, не сложно будет управлять и мужчинами.
- Да, пап. За морковку - преданно в глаза? Чуть-чуть отпусти поводья навстречу свободе - и он весь твой?
- Играй в жизни. Играй собой. Никто и никогда не должен даже догадываться, что у тебя там внутри. Ты - самая лучшая! Всегда!
- Да, пап.
- Никогда и никому не открывайся полностью. Просто будь такой, какой тебя хотят видеть окружающие.
- Да, пап.
- И улыбайся, улыбайся, улыбайся. Плохо тебе - улыбайся. Тошно тебе - улыбайся. Плакать хочется - улыбайся.
- Да, пап.
- И всегда помни о своей внешности. Это – твоя защита. И это - твое оружие.
- Да, пап.

На маю думку, жаданне прылюдна распранацца — увогуле шырока распаўсюджаная з’ява сярод маладых жанчын. Падчас выступленняў глядачкі часта далучаюцца да акцёрак альбо прызнаюцца ў жаданні гэта зрабіць. Верагодна, тут трэба чытаць Фройда з ягонай тэорыяй першаснага і другаснага нарцысізму, інфантыльнага аўтаэратызму, сублімацыі.

Я асабіста знаёмы амаль з 200 артысткамі, многім з якіх можна смела даваць медаль «Заслужаная артыстка стрыптызу» (гэта вылілася ў стварэнне цэлага партрэтнага шэрагу), і магу сказаць, што сёння ўсе мы адчуваем сябе сапраўднай апазіцыяй — і культурнай, і палітычнай.


Belarus culture

The traditional dresses, which have originated from the times of Kievian Rus' or Ruthenia, is continued to be worn today at special functions. Due to the climate in Belarus, the clothes were made out a fabric of a that provided a closed covering and warmth. The outfits were designed with either many threads of different colors being woven together or being adorned with symbols called ornaments. The Belarusan nobles usually had their fabrics imported and usually were in the colors of red, blue or green. Males wore a shirt and trousers adorned with a belt and the females wore a longer shirt, a wrap-around skirt called a paniova and a headscarf. The outfits also were modified from influences from dresses worn by Poles, Lithuanians, Latvians and other European nations and have improved over time due to various changes in the techniques used to make clothing.

UNESCO has four sites in Belarus, with two of them being partly in other states, being put on the World Heritage List: Belovezhskaya Pushcha (also in Poland), Mir Castle Complex, Architectural, Residential and Cultural Complex of the Radziwill Family at Niasvizh and Struve Geodetic Arc (Estonia, Finland, Latvia, Lithuania, Norway, Moldova, Russian, Sweden and Ukraine).

The typical diet for the Belarusian includes bread, potatoes, cabbage and pork. The Belarusians also tend to eat small portions of food in the morning while they have very hearty meals for lunch and dinner. Some of the most widely served dishes in Belarus include kotleta po krestyansky, a mix of chopped pork served in a mushroom sauce, a soup by the name of shtchi which include sauerkraut, potatoes and fried onions and kalachi, a loaf of bread that has been formed into the shape of a padlock. And when guests enter into Belarus from a foreign country, they are usually served rye bread with a pinch of salt on the side and it is presented to them on a tradition cloth called a rushnik.

Belarusian theater also began to spring up in popularity in the early 1900s with various plays being performed in Belarus, Ukraine and in Siberia. One of Belarus's famous plays, Paulinka, which was composed by Yanka Koupala, was being performed in Siberia for the Belarusians who were being be sent to the region. [12] Documentation of Belarusian folk music stretches back to at least the 15th century. Prior to that, skomorokhs were the major profession for musicians. A neumatic chant, called znamenny, from the word 'znamia', meaning sign or neume, used until 16th century in Orthodox church music, followed by two hundreds of stylistic innovation that drew on the Renaissance and Protestant Reformation. In the 17th century, Partesnoe penie, part singing, became common for choruses, followed by private theaters established in cities like Minsk and Vitebsk. Popular music groups that came from Belarus include Pesniary, Dreamlin and NRM. Currently, there are 27 professional theater groups touring in Belarus and also includes 70 orchestras and 15 agencies that focus on promoting concerts.

However, parts of the culture have been lost over time due to the Russification period. While poets like Koupala were trying to revive the Belarusian language and tried to prevent the Russification of Belarus, the Russian language is still being used in official business and in other sections of Belarusian society. Other symbols of culture that faced Russification were the symbols of Belarus in 1991 and the Belarus National Republic, the white-red-white flag (бел-чырвона-белы сцяг) and the Pahonya coat of arms. While the coat of arms are similar to that of Lithuania (Vytis), these were replaced by the current symbols in a 1995 referendum, which have been deemed reminiscent of the Soviet-era. President Lukashenko has introduced laws that force radio and television stations to show case a percentage of Belarusian talent daily, but it does not state the performance has to be in the Belarusian or Russian language.

There is no sex in Belarus.

Апавяданьне

Ня ведаю, ці бачыў ты калі, чытачу, порнафільм. Я не маю на ўвазе фільм з эратычнымі элементамі, нават з такімі, якія шмат у каго будзяць пратэст, напрыклад «Апошняе танга ў Парыжы», а сапраўдныя парнаграфічныя фільмы, то бок фільмы, адзіная мэта якіх ад пачатку і да канца — выклікаць узбуджэнне, паказваць разнастайныя спосабы порак на любы выбар і любы колер, і дзе ўсё астатняе не грае ніякай ролі.

Вердыкт, ці ёсць фільм чыста парнаграфічным, ці ў ім маецца таксама нейкая мастацкая вартасць, нярэдка прыходзіцца выносіць судам. Я далёкі ад думкі, што мастацкая вартасць адпушчае ўсе грахі. Не раз бывала, што праўдзівыя мастацкія творы аказваліся больш небяспечнымі для веры, звычаяў і грамадскай думкі, чым нізкапробныя падробкі. Пры гэтым я мяркую, што дарослыя людзі маюць права на сведамае азнаямленне з парнаграфічнымі творамі, прынамсі тады, калі ім недаступнае што лепшае. Аднак тое, што часам суды вырашаюць, ці быў такі й такі фільм створаны для выказвання пэўнай эстэтычнай канцэпцыі ці эстэтычных ідэалаў (нават з выкарыстаннем у гэтай мэце паказу сцэнаў, што супярэчаць традыцыйна прынятым нормам маралі), ці то адзінай ягонай мэтай было абуджэнне інстынктаў, якія мы зазвычай называем нізкімі — факт, і суддзям трэба мець нейкія крытэрыі.

Дык жа, па–мойму, вызначыць, парнаграфічны гэта фільм ці непарнаграфічны, можна паводле крытэрыю перапынкаў у дзеянні. Дзея шэдэўральных «Чырвоных ценяў» разгортваецца (апроч пачатку, кароткіх уставак і канцу) у сценах дыліжансу. «Прыгода» Мікелянджэля Антаньёні з аднога суцэльнага перапынку ў дзеянні, уласна, і складаецца: людзі соваюцца туды–сюды, прыходзяць, нешта кажуць, прападаюць і адшукваюцца, але ўвесь час нічога не дзеецца. Аднак гэты фільм і мае сваім заданнем паказаць, што нічога не дзеецца. Так, так, гэта можа падабацца нам ці не, але менавіта гэта ён нам і хоча паказаць.

Тады як парнаграфічны фільм, калі толькі ён хоча быць вартым цаны квітка, відэакасеты ці дыску, мусіць дэманстраваць нам полавыя акты між мужчынамі й жанчынамі, мужчынамі й мужчынамі, жанчынамі й жанчынамі, жанчынамі й коньмі ці сабакамі (хачу, дарэчы, звярнуць увагу грамадскасці, што няма фільмаў, у якіх бы мужчыны былі з кабыламі ці сучкамі; чаму б гэта?) З актамі ўсё ясна, але між актамі ёсць яшчэ й паўзы.

Калі ў парнафільме Рамэо хоча згвалціць Джульету, то ён сядае ў машыну на плошчы Свабоды і едзе да яе на хату на вуліцу Перамогі, прычым мы вымушаны назіраць за тым, як ён едзе, усю дарогу, не мінаючы ніводнага светлафору.

У парнаграфічных фільмах людзі сядаюць у машыны, адольваюць шмат кіламетраў, і мы за ўсім гэтым назіраем; героі губляюць таксама процьму часу на засяленне ў гатэль, і мы бачым, як яны, замест таго, каб адразу трапіць у пакой, ад першага да апошняга паверху ўзнімаюцца ліфтам; дзяўчаты там падоўгу сядзяць у бары, высмоктваючы літры рознакаляровых напояў, або ў чаканні Рамэо хвілінамі перакладаюць з месца на месца кашулечкі й каруначкі, і толькі пасля высвятляецца, што яны прыкладаюць усе гэтыя намаганні, каб дачакацца зусім не Рамэо, а Сафо. Як гэта ні банальна й ні прыкра, але ж перш чым перайсці да здаровага кахання, персанажам прыходзіцца хоць у найменшай ступені, але сутыкнуцца з праблемамі камунікацыі.

Прычыны такіх прамаруджванняў ясныя як божы дзень. Стварыць фільм, у якім Рамэо цягам паўтары гадзінаў гвалціў бы Джульету ракам, бокам і з падскокам, немагчыма. Фізічна немагчыма для акцёраў і фінансава — для прад’юсэра. Дый глядач не вытрымаў бы псіхічна, бо ён, на жаль, звыклы да звыклага жыцця. А якраз–такі граць звыклае жыццё — найцяжэйшае для любога акцёра. Усялякія збачэнні, злачынствы, гвалт, тартуры — увабразіць усё гэта нашмат лягчэй.

Таму ў порнафільме мусіць таксама быць паказаны звычайны бег жыцця — і гэтая справа першай важнасці, бо парушэнне звычайнасці затым узбуджае зацікаўленасць гледачоў — зацікаўленне ў пэўным сэнсе гэтага слова. Менавіта таму, калі Рамэо трэба заехаць аўтобусам з А у Б, мы стаем сведкамі таго, як ён ускоквае на падножку ў А і едзе ў Б. Некаторых гледачоў гэта раздражняе, ім бы хацелася паболей «гарачанькага». Яны памыляюцца, аднак: паўтары гадзіны гарачых сцэнаў не вытрываў бы ніхто. Перапынкі мусова мець.

А цяпер яшчэ раз ад пачатку. Ты глядзіш фільм. Калі героі прысвячаюць пераадоленню адлегласці між А і Б больш часу, чым табе хацелася б, значыць ты глядзіш парнаграфічны фільм.

Стрыптызу ў Беларусі няма. Гэта з аднаго боку. З другога — сёння ў гэтым жанры працуюць тысячы беларускіх артыстак і артыстаў.

Стрыптыз — неардынарнае мастацтва. Цела ў ім — гэта эстэтычная катэгорыя, мова дыялогу паміж акцёрам і гледачом. Ілюзію валодання адных ураўнаважвае захапленне прыгажосцю другіх. Эратычнае мастацтва дае магчымасць і аўтару, і гледачу ствараць нейкую іншую рэальнасць, выкліканую прадчуваннем і падсвядомасцю. Гэта сфера выяўлення фантазій, вольных ад кантролю розуму, сфера прыватных трансфармацый, падобных да музычнага гучання.

Стрыптыз — мастацтва старадаўняе. У антычнай Грэцыі і Рыме выступленні аголеных танцорак у храмах мелі, акрамя пачуццёвага, і культавы, філасофскі характар. А ў старажытным Егіпце, акрамя гэтага, танцоркі лічыліся ўладарамі над жыццём і смерцю. Адраджэнне стрыптызу ў яго сучасным, адаптаваным да сённяшняга дня выглядзе адбылося сто гадоў таму ў Францыі. Вядома і імя першай стрыптызёркі — Мона. Яе выступленне ў «Мулен Руж» выклікала сапраўдную рэвалюцыю ў культурным жыцці Парыжу. Сама ж «рэвалюцыянерка» была аштрафаваная на 100 франкаў і правяла ноч у пастарунку.

Неўзабаве за акіянам амерыканскія цэнзары так зарэтушавалі актрысу, якая выконвала танец жывата ў адной кінадраме, што, здавалася, яе галава рухаецца за плотам.

Сёння ж у Амерыцы ў 15 разоў больш установаў са стрыптызам, чым у 50-я гады, а ў сталіцы стрыптызу Атланце легальна існуюць 300 стрыптыз-пляцовак.

У часы відэаэротыкі і кіберсэксу натуральнае аголенае чалавечае цела набывае іншы сэнс. У Беларусь стрыптыз, як і само разуменне сусветнай эратычнай культуры, прынесла «перастройка». Беларуская жанчына ўзгадала, што ў яе, апроч душы, ёсць і цела. І што ў мужчын і жанчын ёсць некаторыя часткі гэтага цела, якія робяць на іхнае жыццё куды большае ўздзеянне, чым галава.

Амаль умомант у Менску і іншых гарадах, на дзесятках малапрыстасаваных сцэнаў, афіцыйна і неафіцыйна пачалося выступленне нашых артыстак. Колькасць беларускіх стрыптызёрак паступова дасягнула сотні, да іх далучыліся і мужчыны, з’явіліся групы «Ню», наш «Сталёвы аргазм», «Сэрж». Неўзабаве з’явіліся й спецыяльна ўладкаваныя сцэны ў Менску — «Лагуна», «Макс», «Вернісаж», «Фламінга». Пік развіцця беларускага стрыптызу прыйшоўся на сярэдзіну 90-х гадоў, а сёння … сёння ўжо можна гаварыць пра заняпад жанру. І прычын тут некалькі. Безумоўна, на першым месцы палітычныя і эканамічныя змены, якія адбыліся ў краіне. Пры таталітарных рэжымах эротыка і сэкс заўсёды падлягалі ганенням — толькі ў нацысцкай Нямеччыне і ў СССР парнаграфія каралася як крымінальнае злачынства на ідэалагічным грунце. Сэксуальна зняволенымі людзьмі лягчэй кіраваць. «Рэспубліканская экспертная камісія па прадухіленні прапаганды парнаграфіі, гвалту і жорсткасці» аголенае цела інакш, як парнаграфію, не ўспрымае. Стрыптызу ў Беларусі быў пастаўлены заслон.

З другога боку, эканамічны крызіс не многім дазваляе зрабіць візіт у начную ўстанову, дзе звычайна адбываецца эратычнае дзеянне, і людзі глядзяць тое самае па тэлевізары.

Ды ўвогуле, беларускі глядач, у сілу розных прычын, не надта каб быў схільны да эратычнага відовішча. Дзесяткі разоў выступаючы ў Беларусі і па-за яе межамі, я пераканаўся ў гэтым.

Мы па-ранейшаму застаемся пурытанскай краінай у адукацыі, выхаванні, светапоглядах. Нашы людзі закамплексаваныя: адбіваецца ступень кансерватызму ў дачыненні да ўсяго новага. Асабліва скутыя мужчыны, што дзіўна, бо здавалася б, эратычныя відовішчы звычайна на іх і разлічаныя.

Дзіцячы садок, школа, войска — сістэма здушэння волі і ініцыятывы. Практычна немагчыма падключыць нашага гледача да ўдзелу ў эратычным відовішчы, як гэта лёгка зрабіць у Польшчы, Расіі ці іншай краіне. Боязь згубіць кантроль над сітуацыяй, боязь выкрыцця ўласных слабасцяў, страх перад невядомым… І гэта тычыцца не толькі прыстойных буржуа, але й бандытаў — гаспадароў начнога жыцця. Гэтых вылучае яшчэ негатыўнае стаўленне да мужчынскага стрыптызу, чаго не сустрэнеш, напрыклад, у той жа Польшчы, Расіі ці Прыбалтыцы. Мужчын-стрыптызёраў яны адразу ж залічваюць да гомасэксуалістаў і жорстка абражаюць. Вось, у Гомелі мясцовыя «быкі» згвалцілі заезджых стрыптызёраў пасля іх выступлення.

Так, у нас няма традыцыі. Мы не мелі сваёй «Кама-сутры» ці «Галінкі персіка», адно доўгія спадніцы ў ансамблях песні і танцу.

Тое, што «стрыптызу больш у Беларусі няма», не значыць, што няма ў нас стрыптызёраў. Наадварот, колькасць артыстаў павялічылася, з дзесяткамі калектываў супрацоўнічаюць тысячы артыстаў. Стрыптыз перайшоў у андэграўнд або выехаў за мяжу. І сёння нашы дзяўчаты працуюць па ўсім свеце, найперш у Вільні, і аж да Сэулу і Токіё, найбольш жа — у Турцыі і на Кіпры. Мужчыны-стрыптызёры выступаюць толькі ў Еўропе, часцей за ўсё ў гей-клубах. Сярод артыстаў большасць — мянчане, але чамусьці шмат людзей, прыкладам, з Баранавічаў.

Артысткі стрыптызу — гэта як паэты ці мастакі. У кожнай свой стыль, свая тэхніка. Нехта падабаецца мужчынам, нехта жанчынам. Іхная стыхія — сцэна. На сцэну ж часта прыводзіць пэўны комплекс: комплекс правінцыялкі, непрызнанага таленту, незадавальнення лёсам альбо недахопу мужчынскай увагі — няважна. Прысутнасць комплексу — катэгорыя амаль абавязковая для прафесійнай стрыптызёркі. З яе пачынаецца разуменне агалення як сродка набыцця волі і магчымасці стаць цэнтрам сусвету. У некаторых комплексы ідуць далей — німфаманія, эксгібіцыянізм, лесбійскае каханне. Ёсць і такія, што падчас выступлення адчуваюць аргазм.

Один ученик спросил своего учителя:
— Учитель, что бы ты сказал, если бы узнал о моем падении?
— Вставай!
— А на следующий раз?
— Снова вставай!
— И сколько это может продолжаться — все падать и подниматься?
— Падай и поднимайся, покуда жив! Ведь те кто упал и не поднялся, мертвы

утащено отсюда

http://diary.ru/%7Earistos/?comments&postid=8687829

Условия - я выдаю любому желающему цвет. Он отвечает, какую именно ассоциацию у него вызывает этот цвет в связи с:

1. Связанную с детством
2. Связанную с чувствами
3. Связанную с природой
4. Связанную с чем/кем угодно (по желанию)
5. Связанную с сексом
6. Как бы это смотрелось и ощущалось, если бы в этот цвет выкрасили туалет?

Затем ответивший вывешивает свои ответы здесь, а также - вместе с анкетой - у себя...

Он был барин. Хор Валаамского монастыря пел «Боже, Царя храни». Он сидел в красной рубахе, в красном углу красной горницы и и распекал красну девицу:
— Да что ж ты? Да как же? Да возможно разве заместо «Ё» «Е» писать? Да ты русская ли? Аль нерусь какая?
— Русская я!! Чесслово, русская!! – плакала девка – Учили меня так, что ж я виноватая теперь?
— Так а ведь я тебя сколь говорил – нельзя так писать! Говорил , аль нет? Говорил?
— Говорили, барин. Прости неразумную!! Запамятовала!! – рыдала девка.
Красная пелена пала на глаза его:

— Нет тебе прощения!! Нет!! Ненавижу!! Удавил бы потрохами!! Люто, бешенно ненавижу!!! Так писать – мерзейшее обывательское гнидство!!! К наказанию!!!
Девка покорно принесла розги и задрала подол, приготовившись к порке.
— Да ты совсем одурела! – рявкнул он – Красну горницу филеем своим поганить?!!! Высечь я тебя , конечно, высеку. Но не здесь. Говори где сечь? Сама говори!
— За баню пойдемте, барин.
— За баню!! За баню!! – закричал он страшно...
... и проснулся. «Опять всего лишь сон» — разочарованно подумал он и огляделся.
Шум вентиляции Usb винтов успокаивающе шептал – «Конечно забань их всех». «Забань, забань!» — щелкал стриммер. «Баааан!!» — взорвался Ups. «Забааань, забааань» — затянула звуковая сигнализация сторэджа. «Забаню!» — решил он.
И забанил всех.

А самые последовательные ксенофобы, которые мне известны, это лейкоциты. В силу этого, активно пропагандирующие свою позицию космополиты неизбежно ассоциируются с вирусом СПИДа...

для любителей мрачного искусства и расчлененки
http://www.jasonfelix.com/gallery/t...ils.php?album=3

забавное оформление
такой милый ЗУБАСТЫЙ кролик *))

http://www.nivbed.com/

Как много девушек хороших,
Как много ласковых имен.
А мне досталась с гнусной рожей,
Со странным именем Антон!

Люди всегда вкладывают в свои сказки и мифы то, чего они лишены в жизни. (с)

Current music: Clannad - Passing Time

Ежик сказал Медвежонку:
– Как все-таки хорошо, что мы друг у друга есть!
Медвежонок кивнул.
– Ты только представь себе: меня нет, ты сидишь один и поговорить не с кем.
– А ты где?
– А меня нет.
– Так не бывает, – сказал Медвежонок.
– Я тоже так думаю, – сказал Ежик. – Но вдруг вот – меня совсем нет. Ты один.
– Что ты ко мне пристал? – рассердился Медвежонок. – Если тебя нет, то и меня нет. Понял?

Я обязательно, ты слышишь? Я обязательно, - сказал Медвежонок. Ежик кивнул.
- Я обязательно приду к тебе, что бы ни случилось. Я буду возле тебя всегда.
Ежик глядел на Медвежонка тихими глазами и молчал.
- Ну что ты молчишь?
- Я верю, - сказал Ежик.
____________________

Мое оружие – на твоем плече. Твоими нежными ножками я стою на земле. В моих латах я одет не более чем в твою сорочку, и когда ты укладываешь свои волосы – ты укладываешь их вокруг моей головы. Твои глаза зеленые. Мои карие. Когда я смотрю твоими глазами, я вижу ярко-зеленые поляны. Когда ты забираешься под мою сетчатку, ты видишь плеск форели в озере.
Я могу поднять тебя одной рукой, но ты держишь меня на кончиках пальцев. Прошлой ночью, разозлившись, ты разбила мне губу, а потом рыдала над царапиной.
Я не ранен, если ты не ранишь меня.
Я слаб, если ты не моя сила.
(с)

...иногда мне кажется, что и любовь очень похожа на дорогу. Извилистая дорога. Временами она подымается в гору и ты идешь по ней прилагая все свои силы, борясь с ноющим сердцем и невыносимой отдышкой. Временами она идет под уклон, и ты сбегаешь по ней весело и непринужденно, подталкиваемый попутным ветром. Иногда дорога пролегает сквозь удивительные сочные леса. Иногда дорога ведет тебя сквозь пустыню. Но главное не в этом. Главное в том, что эта дорога никуда не ведет. Нет никакой цели, нет той заветной конечной точки, к которой надо стремиться. У этой дороги нет конца; по ней можно просто идти, либо свернуть с нее.

Current music: - Кровь

ПРАВИЛА ИГРЫ: Автор дневника даст вам слово. На это слово вы должны написать пост. То есть это слово будет темой вашего поста. Слова - имена-существительные, нарицательные. Обозначающие материальные вещи или духовные - без разницы. Ваша цель - изложить в этом посте ваши мысли касательно данного вам слова. А уж какие мысли - зависит от слова, которое вам дали, оно и определит, каким будет ваш пост - серьезным, глубоким, смешным, ироничным, развлекательным и т.д... Вы копируете к себе правила игры и пишете пост.